H απόσταση από το βασίλειο των ιδεών ως την χώρα της εδώ και τώρα υλικής “πραγματικότητας” δεν μετριέται σε χιλιόμετρα, όπως παραδείγματος χάριν η απόσταση από την Ελλάδα στην Γερμανία. Δεν μετριέται σε ναυτικούς κόμβους, ούτε σε λεύγες, ούτε σε έτη φωτός. Δεν υπάρχει σίγουρος και άμεσος τρόπος για να ταξιδέψει κανείς από τον έναν τόπο στον άλλον, παρά μόνον αν επιβιβαστεί στο θαυμαστό όχημα μιας μουσικής το οποίο θα εξαλείψει προσωρινά τις διαφορές των δύο τόπων, κάνοντας τους για λίγο να μοιάζουν τόπος κοινός και αδιαίρετος.
Αυτή η λύση ωστόσο μοιάζει περιοριστική, καθώς η συγκρότηση του κάθε τόπου προκύπτει μέσω της διαφοράς του από τον άλλον, ή με άλλα λόγια μέσω μιας κίνησης από την ταυτότητα προς την διαφορά. Οι στιγμές δηλαδή όταν η διαφορά δεν γίνεται αισθητή, δεν μας αποκαλύπτουν στην πραγματικότητα κανέναν από τους 2 τόπους, παρά τοποθετούν τον έναν μέσα στον άλλον, δημιουργώντας ένα μυστηριώδες σαγηνευτικό λυκόφως, το οποίο στρογγυλεύει της αταίριαστες γωνίες της ένωσης.
Υπάρχουν βεβαίως και οι στιγμές εκείνες, όταν ο ένας τόπος παλεύει να εμφανιστεί μέσα από τον άλλον, και ενίοτε τα καταφέρνει, κάνοντας τον να μοιάζει με το λάδι μέσα στο νερό ή με την έκφραση δύο πολύ σωματικών ματιών, η οποία όχι μόνο μαρτυρεί την ύπαρξη της φαντασιωσικής χώρας, αλλά μας αφήνει να μαντέψουμε και την υφή της.
Εδώ θα σταθώ για ένα λεπτό μέχρι να πάψει το ειρωνικό μουρμουρητό του πλήθους το οποίο μοιάζει να επαναλαμβάνει συνεχόμενα την λέξη Δυισμός, σαν να είναι ιερή λέξη ή ξόρκι προστασίας….
Ο έρωτας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία μια Ιδέα. Μια ιδέα, η οποία ως πανούργα θεά, μας καλεί να στο πρόσωπο του άλλου(της διαφοράς) να ερωτευτούμε αυτήν την ίδια, ξεγελώντας μας απατηλά, κάνοντας μας να πιστέψουμε πως δρούμε με δική μας βούληση, ενώ αντλεί την υπεραξία κάθε αυθόρμητου ερωτικού συναισθήματος για να ξεδιψάσει τον λυσσασμένο και φλεγόμενο ναρκισσισμό της.
Ο Έρωτας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία και ένα σώμα. Έχει μάτια και μύτη και στόμα και στήθος και γεννητικά όργανα και μηρούς και γάμπες. Το σώμα του μπορεί να αλλάξει από την μία στιγμή στην άλλη, παίρνοντας άλλοτε το ένα και άλλοτε το άλλο χαρακτηριστικό. Υπάρχει σαν σώμα μέσα στο σώμα, με την μορφή ορμονών και χημικών ενώσεων, κάνει το δέρμα να λαμπυρίζει, και σκορπίζει παντού στον χώρο το ασημένιο άρωμα του.
Ο Έρωτας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ένα γεγονός. Το καταλαβαίνουμε από τις άμεσες επιδράσεις του σε όλους μας τους τόπους. Δεν διεκδικεί περισσότερη ύπαρξη εδώ ή εκεί, γνωρίζει πολύ καλά την προφάνιά της και μας καλεί να γνωρίσουμε την ύπαρξη του εσωτερικού γεγονότος μέσω της κίνησης. Ύπαρξη σημαίνει κίνηση.
Κίνηση σημαίνει μια γέφυρα από τον έναν τόπο στον άλλον, μια κοινή διάλεκτος. Ένα γεγονός προϋποθέτει την κίνηση και προκαλεί κίνηση, στον έναν τόπο ή στον άλλον ή και στους δύο τόπους ταυτόχρονα. Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί πως όταν ένιωσε ερωτευμένος δεν αντιλήφθηκε κάτι να αλλάζει
εντός του.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΕΩΣ
Έχουν περάσει σχεδόν 33 24ωρα από την τελευταία φορά που είδα την Ι από κοντά. Ωστόσο την βλέπω κάθε μέρα στην οθόνη του κινητού μου τηλεφώνου. Ακούω κάθε μέρα την φωνή της από το ακουστικό.
Οι ώρες που έχω περάσει μαζί της μέσω της διαμεσολάβησης της λυτρωτικής και ταυτόχρονα μισητής τεχνολογίας είναι πολύ περισσότερες από τις ώρες που έχω περάσει μαζί της από κοντά. Για την ακρίβεια η αναλογία είναι πραγματικά εναντίων μας. 11 ώρες περίπου από κοντά προς 33Χ24. Όπως λοιπόν είναι λογικό μπορεί να σκεφτούμε πως εδώ προκύπτει μια περίπτωση αναδιπλασιασμού του κόσμου, η οποία όμως προκύπτει αυτόματα όταν κανείς νιώθει ερωτευμένος. Αυτός ο αναδιπλασιασμός δημιουργεί την επιτακτική ανάγκη ενός εργαλείου παρόμοιου με την μάσκα καταδύσεων, το οποίο θα μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε με μεγαλύτερη ευκρίνεια την πραγματικότητα του υποθαλάσσιου κόσμου. Νομίζω βλέπω την Ι πολύ καθαρά. Η κοινή λογική προσπαθεί να με υποτάξει στον συμβατικό τετραγωνισμένο τρόπο σκέψης της και να με πείσει πως όταν την δω ξανά από κοντά, θα ξεκινήσει μια διαδικασία μετάβασης από το φαντασιωσικό στο μη-φαντασιωσικό και κατ’ επέκτασιν υπαρκτό. Απαντώ αμέσως στον εαυτό μου: Με ποιον τρόπο το βασίλειο των ιδεών δεν είναι το ίδιο πραγματικό με το βασίλειο της ύλης? Από πότε ο βαθμός πραγματικότητας εξαρτάται από τον βαθμό της υλικότητας? Πότε συνέβη μια τέτοια συνωμοτική συμφωνία πίσω από την πλάτη μου, χωρίς εγώ να καταλάβω τίποτα? Η Ι είναι αυτό που σκέφτομαι σαν Ι το ίδιο ακριβώς όσο είναι αυτό που σκέφτεται η ίδια σαν Ι, ή αυτό που σκέφτονται οι φίλοι της σαν Ι. H απόσταση από την Ι στην Ι δεν μετριέται σε χιλιόμετρα, ούτε σε δευτερόλεπτα, ούτε σε χρήματα. Η απόσταση της Ι από την Ι είσαι όση η απόσταση ενός πραγματικού τοπίου από την καλλιτεχνική αποτύπωση αυτού στον καμβά ενός ζωγράφου. Δεν είναι το ίδιο τοπίο άραγε?
Θα δω ξανά την Ι σε 45 μέρες όπως με πληροφορεί η ίδια.
Brazen Head 